Φαίνεται τελείωσε το καλοκαίρι.
Δροσιά, κίνηση, δουλειά, αγχωμένες φάτσες που κρατιούνται με το ζόρι.
Πέρασαν τα μέσα του Σεπτέμβρη, έπλυνα την πετσέτα, το παρεό, τα σανδάλια, μάζεψα μάσκες, τίναξα την άμμο από το αυτοκίνητο και την μπαγκαζιέρα, πέταξα τα ληγμένα αντηλιακά και τα αουτάν που περίσσεψαν.
Τώρα είμαι σπίτι πια - μέρες τώρα - ακούω ένα φιλαράκι να παίζει μουσική στο http://carpenoctem.listen2myradio.com/ και κοιτάω τριγύρω μου.
Το σακίδιο ακόμα στο σαλόνι με τα μπανιερά μέσα, κάτι χάρτες πεταμένοι, ο τρίποδας πάνω στο τραπέζι ακόμα, οι μηχανές ξεφόρτιστες στις θήκες τους, τόσο εκτός εποχής και τόσο έτοιμα για φόρτωμα και πάλι.
Παίζει τώρα μια ωραία διασκευή του Billie Jean από Chris Cornell.
Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από αλμυρές μνήμες, γέλια, ποτάμια, βουνά, μουσικές, βόλτες, πειράγματα, φεγγάρια, ταξίδια, ρακέτες, ωραία νέα από παντού.
Κι εγώ θα πιω μια τελευταία caipirinha στα καλύτερα που θα 'ρθουν.
όβερ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου